به مناسبت هشت مارس

.

روز جهانی داشتن خیلی خوب است؛ این که همه‌ی جهان یک روز مشخص را به عنوان «روز جهانی زن» در نظر بگیرند خیلی خوب است. ولی هشت مارس خوب نیست. این روز جهانی که شاهدش هستیم خوب نیست. خوب نیست چون همه زنان را نمی‌بیند، چون میخواهد یک حرف را به همه زنان دیکته کند، خوب نیست چون نگاه از بالا به پایین دارد؛ هرسال یک شعار را آدمهای اتوکشیده از افکار لیبرالیستی، فمینیسمی‌شان در نظر میگیرند و میخواهند همه زنان آن پایین برای آن شعار دست بزنند، هورا بکشند، تلاش کنند، اعتراض کنند. خوب نیست چون شعارش دغدغه زنان روستایی پای تنور نیست. چون شعارش دغدغه یک مادر با بچه خردسال نیست، چون دغدغه یک زن سالمند نیست، چون دغدغه زن خانه‌دار نیست؛  چون دغدغده‌اش زن جنگ ‌زده یمنی نیست، زنان آواره فلسطین نیست. چون همه را با یک چشم میبیند زن سیاه پوست، زن روستایی، زن ایرانی، زن مسلمان، زن بودایی...

روز جهانی که آنقدر محدود است که فقط تا نوک بینی‌اش را میبیند به چه درد میخورد؟!

زیبایی نژاد و اقتدار مردان...

ایراد مباحث زنان این است که سیاسی شده‌است وقتی یک موضوعی غیر سیاسی، سیاسی شود خیلی سخت در جایگاه علمی مورد نقادی قرار می‌گیرد. این جور مواقع کلام مهم نیست بلکه فردی که آنرا ادا می‌کند مهم است. حتی اگر کلام از دهان یک سیاستمدار، یک امام جمعه، یک وزیر یا افرادی از این دست بیرون نیامده باشد، حتی اگر مباحث در قالب خطابه و سخنرانی  بیان نشده باشد بلکه جزو مباحث کارشناسانه علمی باشند.

 

این چند روز یک جمله از آقای زیبایی‌نژاد نه تنها در رسانه های رسمی بلکه در اینستاگرام بعضی‌ها منتشر شد. یک جمله از یک نشست تقریبا دوساعته با یک موضوع خاص. حتما مثل خیلی از موارد دیگر انتقادکنندگان حتی نرفتند یک نگاهی به آن خبرگزاری ها بیندازند چه رسد به اینکه بروند فیلم کامل آن نشست را ببینند! یعنی همه آن نغمه‌سرایی‌ها برای یک جمله که آن هم به عنوان فرضیه بیان شده است بیرون آمده است!

 

چندین سال است از مباحث «پژوهشکده زن و خانواده» استفاده میکنم. خیلی وقتها با پیش‌فرض ذهنی خودم جلو رفته ام ولی برخلاف تصورم با یک رویه کاملا منطقی و علمی روبه رو شدم که به دور از خط‌مشی های سیاسی و احساسات زودگذر بوده است. نقدهای زیادی هم از افراد مختلف شنیده‌ام که بعضی هایش را قبول دارم ولی از آن طرف معتقدم هیچ نهاد علمی در حال حاضر به خوبی پژوهشکده مسائل زنان را واکاوی و نقد نمیکند.

 

در آخر اینکه جناب زیبایی‌نژاد در نشست بررسی «لایحه حفظ کرامت و حمایت از زنان در برابر» خشونت فقط راجع به اقتدار مردان صحبت نکرده‌اند! از سوء‌استفاده مردان در محیط خانواده هم حرف زدند؛ از ضعف قوانین هم حرف زدند «در جامعه‌ی ما خیلی از زنان با وجود قوانین فعلی دچار مشکل هستند و قوانین نسبت به مشکلاتشان ساکت هست و باید فکری به حالشان شود؛ حاکمیت نباید نسبت به ظلمی که به برخی از زنان می‌شود کوتاه بیاید. بخشی از این لایحه مشکلاتی را حل می‌کند. مثلا ما در زمینه‌ی سوء استفاده از زنان در فضای مجازی قوانین بروز نداریم. فایده‌ی تدوین این لوایح این است که راه چاره‌ای درمورد مسائل و مشکلاتی که امروز با آن مواجه هستیم نشان می‌دهد. ما نباید اجازه دهیم اتفاقاتی همچون قتل رومینا تکرار شود» یا به این نکته اشاره کردند«یک بحث دیگری که مطرح است این است که لایحه بایستی به خاص بودن آزار و خشونت جنسی توجه کند. خاص بودن آزار جنسی به این است که در بسیاری از مواقع زن بعد از اعلام جرم توان اثبات جرم را ندارد و این موجب می‌شود که در بسیاری از مواقع بخاطر ایجاد اتهام مجازات شود. علاوه بر این اعلام جرم و ابراز از طرف زن، عواقب بسیاری را برای او به همراه خواهد داشت؛ ولذا بسیاری از خشونت‌های جنسی علیه زنان ابراز نمی‌شود.»  مطالبی که قطعا انتقادکنندگان به آن حتی اشاره‌ای نکرده‌اند.

رویای شیرین

رویا 

رویا 

رویا 

 

شاید الان بافته شوی ولی هیچ وقت روی واقعیت را نبینی! باز هم میل داری در ذهن بمانی؟داری..‌. از عمق چشمهایت پیداست... میدانی؟ ایراد از تو نیست؛ تو با امید همخانه‌ای. آدمیزادی که شما را نداشته‌باشد بدبخت است. ایراد از گذشته است؛ گذشته‌ای که بافتن تو را برای آینده سخت کرده‌است...ولی تو بمان... بمان ای رویای شیرین...

احمد احمد

زمان دانشجویی از لفظ «خواهر» و «برادر» بدم می آمد. از اینکه بسیج تقسیم شده بود به خواهران و برادران لجم می‌گرفت.این الفاظ را برای خطاب قرار دادن دوست نداشتم. هنوز هم البته خیلی خوشم نمی‌آید ولی فرقش با گذشته این است که الان میفهمم این خوش نیامدن به خاطر تمسخر اهل رسانه بوده که به جان ما نشسته‌است و دارم سعی میکنم شیرینی این اصطلاحات را به جانم بنشانم.
امت اسلامی از این خواهران و برادران دینی شکل می‌گیرد. اینکه ما زنان جامعه‌مان را خواهر بدانیم و مردان جامعه را برادر دینی‌مان. فرقش با «آقا» و «خانم» در این است که ما نسبت به آنها بی تفاوت نباشیم.اگر زنی با بارو بندیل به سختی دارد از پله ها بالا میرود برای کمک کردن بشتابیم، اگر مردی کنار خیابان ایستاده و بنزینش تمام شده کمکش کنیم، اگر دو نفر یقه هم را گرفته‌اند و فحش بار هم میکنند جدایشان کنیم... اینها و خیلی مثالهای دیگر. البته اینها خیلی مثال های ساده‌ای است ولی در جامعه ما همینها هم کمرنگ شده است.«احمد احمد» را چند روز پیش تمام کردم.هنوز باورم نمی‌شود چطور یک نفر می‌تواند این حجم از مشکلات و اتفاقات عجیب و سخت روزگار را طی کند و هنوز زنده باشد! احمد احمد یک تاریخ نگاری شخصی هم هست و این برای آدمهایی که دلشان میخواهد تاریخ معاصر را از زبان مردم بخوانند و بدانند خواندنی است.خلاصه دعوتتان میکنم به خواندن این کتاب عجیب اما واقعی! آخر کتاب احمد احمد یک توصیفی از مردم دوران بعد از انقلاب دارد که خیلی شیرین است. مصداق واقعی و کامل از امت اسلامی که نه تنها گذشت بلکه ایثار سرلوحه زندگی بسیاری از آدمها بوده‌است. کاش برگردیم به آن دوران