مشهد زیارت یا سیاحت؟!

بارها از افراد مختلف شنیده‌بودم و در بعضی سایتها هم خوانده‌بودم که "چرا این همه پارک آبی در مشهد ساخته‌می‌شود؟" یا "آن ساختمانهای تجاری خاص و بزرگ که آوازه‌شان همه‌جا می‌پیچد چرا روزبه‌روز بر تعدادشان افزوده‌می‌شود؟" در برابر این موضع‌گیری‌ها نمی‌توانستم حق را بفهمم؛ به نظرم بعضی استدلالهایشان منطقی می‌آمد و بعضی دیگر نه.هرچه گذشت و هرچه به تعداد مکانها افزوده‌شد حق برایم آشکارتر می‌شد اینکه موسسان این مجموعه‌ها عمدا یا سهوا باعث می‌شوند زائر امام رضا به جای زیارت وقتش را در این مکانها صرف کند؛ با این کار شهر معنوی ایران که به خاطر بارگاه ملکوتی امام هشتم بیشترین مسافر را به خود اختصاص می‌دهد تبدیل می‌شود به شهر زیارتی_سیاحتی؛ و در واقع از بار معنویتش کاسته می‌شود. در صورتی‌که این مجتمع‌های تجاری عظیم و خاص و این پارکهای متنوع را در هرکدام از شهرهای ایران می‌توان ساخت و از ظرفیت‌های بالقره‌اش استفاده کرد و توریست جذب کرد مثل کیش.

در سفر اخیرم به مشهد به دلیل نزدیکی محل اسکان به "باب‌الجواد"، اصولا از این در وارد می‌شدیم و گاهی هم ازایوان غدیر. به نظرم باب‌الجواد بهترین در برای تشرف یافتن است؛ شبیه یک کوچه که به صحن جامع منتهی می‌شود و از همان ابتدای کوچه گنبد طلایی دیده‌می‌شود. بقیه ورودی‌ها اینطور نیستند. مهمترین و اولین در که همان "باب‌الرضا" ست به دلیل اینکه در مسیر خیابان است آدم مجبور می‌شود که از پیاده‌رو حرکت کند و در نتیجه گنبد بعد از میدان دیده‌نمی‌شود. ولی حالا برای باب‌الجواد چه اتفاقی افتاده‌است؟ کوچه‌ی زیبای حرم به یک بازارچه تبدیل شده‌است! یعنی جایی که تمام دل آدم باید معطوف شود به آن گنبد طلایی و جایی که قدم‌ها باید آرام و با قصد قربت باشد؛ به جایش حواس‌ها و چشم‌ها سمت چپ و راست می‌چرخد. به طوریکه زائر آخرین مغازه را که رد کرد وارد ورودی‌ها می‌شود! همین اتفاقی که برای ایوان کوثر و غدیر هم افتاده‌است. واقعا آدم از خود می‌پرسد آن پارک ها و آن پاساژهای کذایی فکر و دل زائر را بیشتر میربایند یا آن مغازه‌های ورودی حرم؟!