بله‌قربان‌گو...

مشاوران زن مذهبی اکثرشان آدم‌های خوبی هستند؛ ولی لزوما مشاور خوبی نیستند!

از ویژگی‌های این مشاوران این است که زیاد به تجربه شخصی تکیه می‌کنند، دومین  مشخصه‌شان این است که مشهورات دینی را جای علم روان‌شناسی به کار می‌برند 

ولی مهمترین و بدترین ویژگی‌شان این است که همه‌شان چندتا حرف تکراری می‌زنند؛ «چشم گفتن» و «گذشت کردن». نسخه همگانی برای همه‌کس، همه‌وقت و همه‌جا...

درواقع این مشاوران از زنان می‌خواهند همیشه بالغانه رفتار کنند حتی در برابر رفتارهای کودکانه یا والدگرانه همسرانشان... واقعا کدام موجود زنده یا حتی غیرزنده‌ای را می‌توان یافت که دربرابر این‌همه گذشت و چشم گفتن حالش خوب نشود؟!

پی‌نوشت: این مطلب خیلی وقت است در ذهنم شکل گرفته، برمیگردد به دوره ای که چند سال قبل در یکی از موسسات فرهنگی اسم‌ورسم‌داری برگزار شد. تقریبا همه مشاوران مذهبی آن دوره به زنان جوانی که روبه رویشان نشسته بودند تا درس زندگی بگیرند همین‌ها را می‌گفتند. همین هایی که سالهای بعد هم مابین گفتگوها با افراد دیگر بیشتر در ذهنم پررنگ شد.