دوستم از آشنای نزدیکش میگوید، میگوید شوهر همان آشنا رفته سراغ زنی دیگر... آخر کلامش هم میگوید «البته آشنای ما هم بی تقصیر نیست»
این جمله واقعا برایم غیرقابل تحمل است مگر کسی هست که بی‌نقص باشد؟مگر زندگی هست که همه چیزش خوش و خرم و بی عیب باشد؟ همه آدمها کوتاهی دارند.همه آدمها اشتباه دارند، همه آدمها زشتی دارند. این جمله برایم معنی ندارد ولی مدام در قضیه خیانت چه در دیالوگ‌های بین آدمهای کوچه و بازار و چه آدمهای فیلم و سریال شنیده میشود. همیشه آدمها دوست دارند مظلوم را مظلوم‌تر کنند و ظالم را ظالم‌تر...
اصلا زن دیو دوسر، مار خوش خط و خال، هیولای غیرقابل تحمل؛ اصلا مرد فرشته زمینی، بی عیب و نقص، ماه شب چهارده چه فرقی میکند؟ مهم این است که نباید زندگی درحال تباهی را تباهتر کرد؛ نباید رهایش کرد؛ نباید گذاشت این زندگی در حال احتضار بمیرد...
اگر طاقتت طاق شده، اگر نمیتوانی تحمل کنی، اگر سردی و زشتی و تلخی این زندگی بیشتر از شیرینی اش است، مثل یک انسان واقعی و شجاع محکم بایست، زندگی‌ات را درست کن، گفتگو کن، حل نمیشود برو مشاور، نمیشود از کسی کمک بگیر، نمیشود راه دیگر،نشد راه دیگر...
اگر دیدی هیچ جوره نمیشود خب این زندگی را تمام کن. تکلیف خودت و همسرت را مشخص کن بعد از نو شروع کن...
فقط عذر بدتر از گناه برای خیانت نیاورید...
