در جنگ دوازده روزه، محور مقاومت در چه وضعیتی بود؟و چه کارهایی کرد؟

اسرائیل در حالی به ایران حمله کرد که محور مقاومت ضربه‌های سختی خورده‌بود. نیروهای مقاومت در فلسطین یک سال‌ونیم بعد از طوفان‌الاقصی و شهادت پنجاه‌و شش‌هزار فلسطینی همچنان در غزه و کرانه باختری و خان یونس درگیری‌های شدید با نیروهای اسرائیلی داشتند. غزه با یک نسل‌کشی واقعی روبه‌رو بود و حملات وحشیانه اسرائیل در کنار بستن مرزها و عدم ورود موادغذایی، دارو، سوخت و... وضع وحشتناکی را برای ساکنین رقم زده‌بود. کشتار مردم بی‌گناه هنگام دریافت غذا و انفجار خانه‌هایشان رویه‌ای بود که رژیم در این مدت بارها و بارها تکرارش کرده‌بود.

سوریه هم از نیروهای مقاومت خالی شده و به دست تروریست‌های شورشی تحریرالشام افتاده که دست‌پرورده اسرائیل و آمریکاست. حزب‌الله لبنان نیز بعد از جنگ با اسرائیل و شهادت «سیدحسن نصرالله» و جمعی دیگر از رهبران و اعضای حزب درحال بازسازی خود است و این درحالی است که اسرائیل بعد از آتش‌بس بارها و بارها به لبنان حمله کرده و آتس‌بس را نقض کرده است. با این وجود محور مقاومت در جنگ دوازده روزه، از ایران دفاع کردند و به حمایتش برخاستند.

 

جهاد اسلامی و حماس حمایت قاطع خودشان را از ایران بیان کردند، حمله رژیم را محکوم کردند و از کشورهای عربی و اسلامی نیز خواستند که به حمایت از ایران بپردازند. بعد از این دو نیز دیگر گروه‌های فلسطینی به حمایت ایران پرداختند. بعد از آن، چندین بار دیگر بیانیه‌هایی در همدردی با مردم ایران صادر کردند: بیانیه القسام و تسلیت شهادت سرداران و جمعی از مردم، بیانیه گروه‌های مقاومت در محکومیت حمله به صداوسیما‌ و تحسین حملات موشکی ایران. بعد از حمله آمریکا به مواضع هسته‌ای ایران نیز حماس با هشدار نسبت به عواقب ورود مستقیم آمریکا به جنگ، مسئولیت کامل این ماجراجویی خطرناک و پیامدهای آن را متوجه واشنگتن و تل‌آویو دانست.

این در حالی بود که سریاالقدس و القسام در غزه و کرانه‌باختری درگیری جدی با اشغالگران داشتند تا مانع پیشروی‌شان شوند و گاهی حمله موشکی به فلسطین اشغالی هم داشتند، سازمان جهانی بهداشت از فروپاشی کامل نظام درمانی در غزه می‌گفت و حماس از مراکز توزیع غذا در غزه به عنوان تله های مرگ یاد میکرد. حتی ‌«البرغوثی» مدعی بود «از زمان آغاز حملات به ایران، رژیم اشغالگر جنگ نسل‌کشی خود را در نوارغزه تشدید کرده و هم‌زمان محاصره همه‌جانبه‌ای را بر کرانه‌باختری تحمیل کرده است.»

 

انصارالله یمن، مهدی المشاط( رییس شورای عالی سیاسی یمن) بارها در دفاع از ایران بیانیه‌های محکم صادر کردند و آمریکا و اسرائیل را با عناوینی چون « این نبرد، نبرد تمام ملت است» و‌ « اینکه در برابر هرگونه تجاوز به کشور اسلامی دوست،بی تفاوت نخواهد ماند» تهدید کردند. یمن با هماهنگی با ایران چندین بار موشک به فلسطین اشغالی شلیک کرد و آمریکا را در صورت حمله به ایران، با هدف قراردادن کشتی‌هایش در دریای سرخ تهدید کرد.

علاوه بر این عبدالملک حوثی، رهبر انصارالله چند کار اساسی کرد: در دو سخنرانی خود به روشنگری تاریخی پرداخت، از حق ایران دفاع کرد و اسراییل را محکوم کرد و از انسجام ملی ایرانیان گفت، کشورش را به اقدامات دیپلماتیک در راستای دفاع از ایران در سازمان‌های بین‌المللی مجبور کرد و مردم یمن را به حضور میلیونی در خیابانها و دفاع از حقانیت ایران دعوت کرد که این اتفاق هم رخ داد.

 

عراق بعد از تجاوز اسرائیل فعالیت‌های دیپلماتیکش را به نفع ایران آغاز می‌کند. درخواست از جامعه بین‌المللی برای انجام اقدامات قاطع در این زمینه، دیدار وزیر امور خارجه‌اش با وزیر امور خارجه عربستان، شکایت به شورای امنیت سازمان ملل مبنی بر نقض حریم هوایی توسط اسرائیل، درخواست برگزاری نشست اضطراری با کشورهای عربی، تماس با وزیر امور خارجه انگلیس.

مردم عراق هم چندین بار به خیابان آمدند و خواستار تعطیلی سفارت آمریکا شدند.

«آیت‌الله سیستانی» نیز بعد از حمله اسرائیل بیانیه می‌دهند، آنرا محکوم می‌کنند و جامعه بین‌الملل را خطاب قرار می‌دهند. بعد از تهدید رهبری توسط ترامپ و اسرائیل هم بیانیه تهدید‌آمیز صادر می‌کنند و این کار را مقدمه‌ای برای پیامدهای وخیمی در منطقه می‌دانند. با توجه به جایگاه ایشان، این اقدام بسیار مهم و تأثیرگذار بود. علاوه بر ایشان «آیت‌الله حائری» هم در پیامی از ایران و رهبری دفاع کردند و گفتند «هرگونه تعرض به رهبری، تعرض به امت اسلام است»

حزب الله عراق نیز ضمن محکومیت اسرائیل، بیان کرد که ایران به کمک نظامی نیاز ندارد و به تنهایی قادر به تحقیر نتانیاهو است و از طرفی هشدار داد که در صورت تجاوز آمریکا به خاک ایران، پایگاه‌هایش را مورد هدف قرار می‌دهد و این کار را هم کرد، بعد از تجاوز آمریکا چندین پایگاه آمریکا مورد حملات پهبادی قرار گرفت.

 

حزب‌الله لبنان هنوز نتوانسته قدرتش را بازیابی کند و لبنان هرروز زیر حمله‌های اسرائیل و نقض آتش‌بس است. با این حال حزب‌الله، «شیخ نعیم قاسم» و «حسن فضل‌الله» نماینده پارلمان، تجاوز اسرائیل را محکوم می‌کنند. این در حالی‌ست که دولت لبنان هم با حزب‌الله همراه نیست و حزب‌الله غیر از دشمن خارجی، مخالف جدی داخلی هم دارد. شیخ قاسم می‌گوید: میلیون‌ها انسان آزاده که پیرامون رهبری رهبر معظم انقلاب، گرد آمده‌اند شکست‌ناپذیرند، حتی اگر کفار، جنایتکاران و متجاوزان به حق حیات شرافتمندانه انسان در جهان متحد شوند.

حزب‌الله هم می‌گوید به توانایی ایران برای چشاندن طعم شکست به آمریکا و اسرائیل اطمینان داریم و در واکنش به تهدیدهای اسرائیل و آمریکا علیه رهبری بیانیه‌ای شدیداللحن صادر می‌کند. در این بیانیه تأکید شده‌است که «صرف بیان چنین تهدیدی، توهینی بزرگ به میلیون‌ها مؤمن است و زمینه را برای سقوط آمریکا به ورطه‌ای عمیق به دلیل حمایتش از تجاوز وحشیانه اسرائیل علیه غزه و جمهوری اسلامی ایران فراهم می‌کند.»

لبنانی‌ها هم تجمعی در حمایت از ایران برگزار می‌کنند و علاوه بر این خبرنگاران لبنانی بعد از حمله اسرائیل به صداوسیما‌ تجمعی دیگر در محکومیت این اتفاق برگزار می‌کنند.

 

 

روایت یک روز خوب در تهران

صبح به زور از خواب بیدار می‌شویم. به خاطر بدخوابی دیشب است. تند تند حاضر می‌شویم یک آبجوش می‌خوریم و بیرون می‌آییم برای اینکه ضعف نکنیم یک کیک برمی‌دارم. 

 

خیابان‌ها نه خیلی شلوغ است نه خیلی خلوت. ولی هرچقدر به خیابان انقلاب نزدیکتر می‌شویم شلوغتر می‌شود و نیروهای حفاظتی و امنیتی بیشتر می‌شوند. از جایی که پیاده‌ می‌شویم تا خیابان انقلاب ده‌دقیقه‌ای پیاده‌روی دارد. ساعت هشت‌وده‌دقیقه است که ما به انقلاب می‌رسیم. جمعیت کمتر از چیزی است که انتظار داشتم ولی بعد هرچه گذشت جمعیت بیشتر شد و فهمیدم ما زود رسیده‌بودیم. صداهای محوی از دور می‌آید. هراز چندگاهی هم آدمهای اطرافم شروع به شعار دادن میکنند. هوا خیلی گرم است. همه‌جور آدمی آمده؛ پیر، کودک، جوان. در دستشان هم همه‌چیزی پیدا می‌شود دست‌نوشته خودشان یا عکس سرداران شهید یا پرچم ایران. بیشتر از همه عکس سردار حاجی‌زاده به چشمم می‌خورد. انگار زخم زبان‌هایی که در زمان حیاتش شنیده را خدا اینطور جبران کرده‌باشد با محبوب شدنش نزد مردم. دیگر به میدان انقلاب می‌رسیم. صدا افتضاح است. تقریبا چیزی جز همهمه‌ای نامفهوم به گوشمان نمی‌رسد. فقط شعارهای مردم را می‌شنویم و تکرار می‌کنیم. واقعا وضعیت صدا نمی‌دانم چه زمانی قرار است در ایران درست شود. جز دیوارنگاره میدان انقلاب، حضور مقتدرانه نیروهای انتظامی و حضور پررنگ مردم، هیچ چیز درخور و شایسته‌ای برای تقدیر وجود ندارد. واقعا حزب‌الله و حماس و حتی انصارالله از نظر تبلیغات و رسانه خیلی از ما جلوترند درحالی که اوضاع ایران از همه‌شان بهتر و آرامتر و مساعدتر است. هرچه ایران در بخش نظامی خوب است در بخش تبلیغات و رسانه ضعیف است.

 

صدای سنج و دمام جمعی از خود مردم می‌آید و کاش آن صدای نصفه‌ونیمه مداح هم قطع میشد و صدای این‌ها بلندتر و طولانی‌تر می‌شد. جمعیت دارد بیشتر و بیشتر می‌شود.

 

همسرم میگوید «ببینم اسرائیل جرئتشو داره مثل تشییع سیدحسن جنگنده بفرسته» میگویم «ایناهاش، جنگنده های ما» و با دست به پرنده‌هایی که در آسمان بالای سرمان پرواز می‌کنند اشاره می‌کنم و می‌خندم.

 

همسرم می‌خواهد به سرکار برود و ما تصمیم می‌گیریم برگردیم. سیل جمعیت تازه دارد به سمت میدان انقلاب می‌آید. وسط راه یک شربت می‌خوریم و به سمت جمهوری می‌رویم. خیابان خیلی شلوغ است. ترافیک بسیار زیادی است. تصمیم می‌گیریم اتوبوس سوار شویم. جمعیت آنقدر زیاد است که با اتوبوس دوم هم نمی‌توانیم سوار شویم. اتوبوس سوم زود از راه‌ می‌رسد و سوار می‌شویم. به دیوارهای سفارت انگلیس که می‌رسیم خانمی که با موبایل برای آن طرف خط شرایط خیابان‌ و شلوغی‌ها را بیان می‌کند یکباره می‌گوید «دست هرکسی رو می‌بینی یک عالمه ساندیس و کیک هست. اومدن اینجا اینا رو سیر کنند...» هاج و واج می‌مانم. دست من که چیزی نیست، دست تمام آن‌هایی که سوار شدند هم، اصلا هیچ‌جا ساندیس و کیک هم نمی‌دادند. در کیفم را باز میکنم کیکی که از خانه آورده‌ام آنجاست! دلم حسابی می‌گیرد. چندبار تصمیم گرفتم جوابی بدهم ولی آخر پشیمان شدم و خودم را به نشنیدن زدم. با تفاوت عقیده هیچ مشکلی ندارم‌‌. مشکلم با روایت‌های جعلی است. اینکه آدم‌ها حرف‌های دست چندم بی‌بی‌سی و اینترنشنال و کانال‌های دوزاری را بازگو کنند و آخرش هم بگویند «ما به این‌ها کاری نداریم، این‌ها اصلا روی ما تاثیر نمیذاره» و بعد حرف‌هایی می‌زنند که نه تنها عقلشان حتی چشم‌هایشان هم آن‌ها را باور ندارد! من حتی اگر قرار بود یک جعبه کیک و ساندیس هم بهم برسد باز هم برایم صرفه اقتصادی، جانی و مالی نداشت که بیایم. آن هم در زمان آتش‌بس با دشمنی که بارها آتش‌بس‌ش را نقض کرده و احتمال حمله دوباره‌اش است، آن هم زیر این آفتاب سوزان و کلافه کننده.

 

پیاده می‌شوم. هنوز از آن روایت جعلی دلخورم. پایان‌بندی خوبی برای امروز نبود. این روز حماسی. در چهارراه می‌ایستم تا به آنور خیابان بروم‌. چند موتورسوار پیدایشان می‌شود. دست بعضی‌هایشان پرچم ایران است. لبخند می‌زنم. روایت جعلی ماندنی نیست تاریخ را روایت اصلی می‌سازد. روایت اصلی همین پرچم است. اشتباه می‌کردم. پایان‌بندی تشییع مثل خود تشییع زیبا بود. اهتزاز پرچم ایران در خیابان‌های تهران...